با داعشی ها خوش رفتار باشیم!!!؟
این روزها با گشت و گذاری در فضای مجازی و بین صفحات و کانال های مذهبی، به عکس ها و کلیپ هایی بر خواهیم خورد که نمیتوان به سادگی از کنار آن ها گذشت.
در لابلای صفحات و کانال های مذهبی و مخصوصا آن هایی که به موضوع مدافعان حرم و انتشار فیلم و عکس رشادت های این مردان خدا میپردازند، فیلم هایی از به اسارت گرفتن تروریست های خبیث داعشی وجود دارد که پس از اسارت، توسط نیروهای مقاومت مورد ضرب و شتم قرار میگیرند.
قطعا بغض و نفرتی که از تروریست های داعشی و سرکرده های خبیث سعودی آن ها در قلب مومنین و نیروهای مقاومت وجود دارد باعث میشود که دسترسی به هر یک از این خبیثان و اسارت آنها مساوی باشد با ضرب و شتم شدید و توهین وجسارت به آن ها.
در اینکه سزای این تروریست های خونخوار چیست و آیا چنین مجازاتی برای آن ها کافیست یا نه! همه ما اتفاق نظر داریم که سزای آن ها بیش از اینهاست و مستحق مجازاتی بسیار بسیار شدید تر هستند.
اما آنچه نگارنده در این جریده قصد دارد به بررسی آن بپردازد این است که آموزه های دین مبین اسلام درباره رفتار با اسیر چیست و سنت رسول خدا صل الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام در این باره چگونه است؟
برای تبیین موضوع قصد ندارم به بررسی تخصصی احادیث بپردازم و صرفا به نمونه ای تاریخی اشاره میکنم که دربردارنده یکی از بزرگترین ظلمهای عالم به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام است. و میتوان با برسی رفتار این انوار پاک با اسیران و سرمشق گرفتن از ایشان مسیر درست را شناخت و در پیش گرفت.
بعد از آن ظلم بزرگ در شب نوزدهم رمضان سال چهل هجری که توسط ابن ملجم مرادی بر اول مظلوم عالم حضرت علی علیه السلام روا داشته شد که موجب شهادت مظلومانه آن حضرت گردید، ایشان درباره مجازات او و چگونگی رفتار با او فرمایشاتی به فرزندان رشید خود امام حسن مجتبی و امام حسین علیهم السلام دارند که توجه به آن در اینجا سرشار از خیر و برکت خواهد بود.
امیر المومنین علیه السلام پس از دستگیری ابن ملجم مرادی توسط شیعیان و اسیر شدن او، در وصیّت خود می فرماید: «إنْ أَبقَ فأَنا ولىُّ دمى، و إنْ أَفنَ فالفَنآءُ میعادى، و إنْ أَعفُ فالعَفوُ لى قربَةٌ، و لکمْ حَسَنةٌ؛ فَاعفُوا و اصفَحُوا، ... ثمَّ أَقبَلَ علَى الحسنِ علیهِ السّلامُ فقال: یا بُنَىَّ! ضَربَةً مکانَ ضربةٍ، و لا تَأْثِم. (1)
اگر من زنده بمانم خود صاحب اختیار و ولى خون خود هستم، و اگر بمیرم و فانى گردم، فناء میعاد و میقات من است، و اگر ضارب را عفو کنم این عفو براى من موجب تقرّب و براى شما حسنه اى است. بنابراین عفو کنید و از جرم ضارب چشم بپوشید. ... سپس رو به حضرت امام حسن(ع) نموده و فرمودند: اى نور چشم و اى فرزند من! فقط یک ضربه در مقابل یک ضربه و در زیاده روى گناه است و گناه مکن.»
و در جای دیگری خطاب به ایشان درباره ابن ملجم میفرمایند:
احبِسُوا هذا الأسیرَ ، و أطعِمُوهُ ، و اسْقُوهُ ، و أحْسِنوا إسارَهُ . (2)
این اسیر را زندانى کنید و به او غذا و آب دهید و در اسارت با وى خوشرفتار باشید.
به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا
ایشان در حدیث دیگری میفرمایند:
إطعامُ الأسیرِ و الإحسانُ إلیهِ حقٌّ واجبٌ ، و إنْ قَتَلْتَه مِن الغدِ . (3)
غذا دادن به اسیر و خوشرفتارى با او حقّى واجب است، هر چند [بخواهى ] فردا او را بکشى.
همانگونه که از سیره ی امیر المومنین علیه السلام روشن است، باید با اسیر به خوشی رفتار کرد و او را به دادگاه عدل الهی سپرد تا حکم او صادر شده و به عقوبت عمل خود برسد.
در اینجا لازم میدانم مجددا این نکته را یاداور شوم که بغض و نفرتِ به حقی که در سینه ی مومنان و مجاهدان راه خدا از داعشیان خبیث وجود دارد، یقینا بغضی مقدس و در راستای برائت از دشمنان خداست.
اما باید توجه داشت که این بغض مقدس باعث مخالفت با سنت رسول خدا و آموزه های دین مبین اسلام و شریعت مقدس تشیع نشود.
و در پایان آرزوی توفیقات روز افزون دارم برای مدافعان حریم آل الله و مجاهدان راه حق. این مردان الهی که در زمانه ی بلوغ خودبینی و فوران خودپسندی و آسایش طلبی، مسیر مجاهدت در راه خدا را در پیش گرفتند فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا (4)
1. بحارالانوار، ج 42
2. مستدرک الوسائل، ج 11
3. وسائل الشیعه، ج3
4. الأحزاب/ 23
احمد کریمی لیچائی
#عبیــــــــد
